Vandaag een gesprek met de arts gehad.
De oncoloog heeft besloten om de chemo te stoppen. Mama krijgt geen chemo meer, dit was voor mama een hele grote teleurstelling, en was hierdoor erg emotioneel.
Het gevoel van falen kreeg de bovenhand. Ergens aan begonnen zijn en een harde strijd leveren, maar niet afmaken. Alsof je een hoge berg aan het fietsen bent en 1 meter voor dat je de top bereikt moet je omkeren.
De reden dat er geen chemo meer wordt gegeven is dat voorgaande kuren zoveel stuk gemaakt hebben, dat een volgende chemo fataal zal zijn.
Voorlopig blijft mama nog op de IC, de artsen willen mama ondanks dat ze op dit moment niet meer beademd wordt, blijven bewaken.
Mama vertoont een structureel proces van een paar goede dagen tot weer beademd moeten worden. Op dit moment wordt mama behandeld met corticosteroïd.
Als mama tot na het weekend niet meer beademd hoeft te worden, mag ze waarschijnlijk naar de verpleegafdeling en wordt de PET-Scan gemaakt, om te kijken of de lymfomen weg zijn. En de non-hodgkin in remissie is.