Vanmorgen kreeg mama de uitgestelde CT-Scan.
Omdat de laatste keer de contrastvloeistof niet goed ging, kreeg mama preventief een stoot prednison erbij en een tavegyl, om een allergische reactie te voorkomen.
Na 1 liter contrast vloeistof gedronken te hebben kreeg mama een infuusnaaldje aangelegd, dit ging weer heel moeilijk.
De verpleegkundige bleef maar duwen in de aders, en ik keek lijdzaam toe, weer moest mama helse pijnen doorstaan. Door de chemo zijn de aders behoorlijk hard geworden, daarnaast heeft mama ook nog eens rollende aders, dus het prikken was een ramp. Uiteindelijk werd de arts erbij gehaald de verpleegkundige kreeg het niet voor elkaar. De arts ging er goed voor zitten, maar ook hem lukte het in eerste instantie niet, en weer moest mama het geduw in haar aders ondergaan. Op het voorhoofd van de arts kwamen spontaan zweetdruppels tevoorschijn. Na meerdere pogingen is het uiteindelijk gelukt. Heel voorzichtig werd het infuusnaaldje gefixeerd en kon mama eindelijk in de scan. Na tien minuten was het alweer gebeurd.
Morgen de uitslag, de spanning stijgt ten top. Zo erg dat het bijna misselijkmakend wordt. Het zijn niet alleen de lichamelijke ongemakken die voor beperkingen zorgen. De psychische dreun is een zware klap dat een grote impact op ons heeft.
Morgen is de dag waar we zo lang naar uitgekeken hebben. Voor de uitslag van morgen heeft mama 7 keer chemo doorstaan, alle ellende in het ziekenhuis (waar ze in het totaal meer dan 4 maanden heeft gelegen afgelopen half jaar), de shocks, de beademing op de IC, ze heeft een zware strijd geleverd, gevochten voor haar leven. met als hoop dat we met de uitslag van morgen een ”schoon-verklaring” van de lymfomen krijgen.