Vanmorgen was ik al vroeg bij mama, de sfeer was gespannen.
De thuiszorg kwam ook nog eens laat, mama moest ook nog compressief gezwachteld worden ivm met het oedeem in beide voeten.
Mama werd steeds onrustiger en emotioneler, op advies heb ik mama een oxazepam gegeven om wat rustiger te worden. De klok tikte langzaam door. Om 15.00 uur reden we naar het ziekenhuis. Mama gaf aan dat ze hoopte dat we alweer op de terugweg waren. In de wachtkamer zaten twee heren die net als een stel theetantes aan het roddelen waren.
Ook daar duurde de minuten wel uren.
Uiteindelijk kwam de oncoloog ons halen.
Aan het gezicht van de oncoloog was niks af te lezen, geduldig wachtte de oncoloog af totdat we zaten.
Mama hield het niet meer van de spanning en vroeg op de man af wat de uitslag was.
De arts vertelde dat de nier stabiel is gebleven, en dat de lymfomen (tumoren) op het middenrif verdwenen waren en de rechterkant van de hals was ook schoon.
Echter aan de linkerkant van de hals was op de Pet-Scan nog activiteit te zien, daarnaast was er op de rechter boven arm ook een activiteit te zien. Een nieuwe lokatie.
De radioloog heeft de CT-scan die gisteren gemaakt is nog niet goed beoordeeld, op de CT-scan kan bekeken worden hoe groot de tumor in de linker kant van de hals is. Naar aanleiding hiervan kan worden bekeken of en hoeveel bestralingen er moeten plaats vinden. Maandag krijgen we hier de uitslag van.
Om duidelijkheid te krijgen over de activiteit in de bovenarm moet een botscan gemaakt worden, om botkanker vast te stellen of uit te sluiten.
Met de uitslag van vandaag is weer eens het bewijs dat je geen bevestiging kunt verwachten. De oncoloog begreep onze teleurstelling maar gaf aan veel hoop te hebben.
Op de terugweg naar huis waren we vervuld met onze eigen gedachten.
We staan weer vooraan in de rij om in te stappen in die emotionele rollercoaster, terwijl ik had gehoopt er bijna uit te kunnen gaan.