Gisteren ochtend kreeg ik op mijn werk een telefoontje van de afdeling, de arts wilde een gesprek om 15.00 uur met mama en mij.
S’middags in het ziekenhuis aangekomen lag mama als een hoopje ellende in bed.
Rillend van de koorts.
Een tikje nerveus werden we door de verpleegkundige gehaald.
Mama werd met bed en al naar het kamertje van de arts gereden.
De arts viel gelijk met de deur in huis, en vertelde dat er op de scan, zorgwekkende massa in de nieren te zien was. Dit kan duiden op nierkanker, of van de lymfeklierkanker.
Nu moeten de uroloog en de oncoloog met de uitslagen van de biopsie, die vrijdag gedaan wordt, eerst overleggen, of een chemo dat ook voor de nier aan kan slaan of een verwijdering van alleen de massa of de gehele nier.
Al met een al weer een klap te verwerken, ook moet mama volgende week een botscan ondergaan om zekerheid te krijgen of ook haar botten niet zijn aangetast door de kanker.
De emoties beginnen de overhand te krijgen, maar ik probeer positief te blijven en ik hoop dat mama dat ook blijft.