Vandaag had mama een goede dag, toen ik vanmorgen naar de afdeling belde ging de verpleegkundige degene halen die voor mama zorgt, ipv dat ik degene aan de telefoon kreeg, hoorde ik mama s stem.
Mama zat in de stoel en deed zich voor als de verpleegkundige.
Mama voelt zich goed ze is niet meer benauwd alleen nog erg moe.
Vanmiddag kreeg ze een banaan. (iedereen moest dekking zoeken, ze deed alsof het een pistool was). Gelukkig de humor is weer terug.
Mama krijgt nog steeds sonde-voeding, en ze probeert ernaast ook wat extra s te eten, het is al heel lang geleden dat mama vast voedsel in haar maag heeft gehad.
Voor maandag is er al een bed gereserveerd op haar “eigen afdeling”.
Het moet wel heel raar lopen dat mama maandag niet naar de verpleegafdeling kan.
Vanmiddag nog even met de intensivist gesproken, deze vindt dat mama een klein wondertje is, zelfs hij had weinig hoop meer voor mama s situatie. Ze is een harde vechter en heeft alles erg dapper doorstaan. Toch blijft de intensivist, mama de komende tijd, ook als ze op de verpleegafdeling is, streng in de gaten houden.
Mama is er nog lang niet ze heeft nog een hele lange weg te gaan.
Vanavond ook nog een verpleegkundige van de afdeling gesproken, ze zijn al op de hoogte van mama s komst maandag, en verheugen er op haar weer met liefde te verplegen.