Vanmorgen waren alle hulpmiddelen en het bed bezorgd.
Alles past gelukkig.
Mama kan haast niet meer wachten, om eindelijk na al die weken naar huis te gaan.
Ze is nog erg moe, maar het lopen gaat al een stuk beter.
Vanavond kwamen al verschillende artsen, verpleegkundigen en de dames van de roomservice afscheid nemen, er werden diverse traantjes gelaten.
Iedereen benadrukte nogmaals dat mama een wondertje is, een paar weken terug had niemand verwacht dat mama het zou gaan redden. Vol trots zei mama “onkruid vergaat niet, en ik ben nog lang niet van plan om op te geven” ook ik glunderde helemaal, want trots op mijn moeder ben ik zeker.
Vanavond alvast wat spulletjes ingepakt, en thuis haar toekomstig slaapkamertje spik en span in orde gemaakt.
Alle hulptroepen staan paraat en de thuiszorg is geregeld, mama kan met een gerust hart lekker thuis revalideren.