Volgende week is het alweer een jaar geleden dat mama met spoed opgenomen werd, met de vreselijke diagnose non-hodgkin, en Krawitz. Een jaar vol emoties, spanning, angst, een jaar in de rollercoaster. Wat ben ik trots op mama op de prestaties die ze het afgelopen jaar heeft geleverd. Wat heeft ze gevochten en gestreden, op de Intensive Care raakte ik ze bijna kwijt, maar ze bleef volhouden, en telkens weer zegt ze “onkruid vergaat niet”. Afgelopen jaar heeft ze meer dagen in het ziekenhuis gelegen dan dat ze thuis was.
Op dit moment gaat het redelijk goed met haar.
Vanmorgen zijn we naar het ziekenhuis geweest bij de oncoloog. Eerst weer bloed geprikt, het blijft moeilijk om te moeten toekijken naar dat geprik, na een paar pogingen was het uiteindelijk weer gelukt om de buisjes vol te krijgen.
De oncoloog was ook blij om mama weer te zien, ze heeft mama het afgelopen jaar bijzonder goed begeleid, en heeft ook alle emoties mee gemaakt. De oncoloog blijft mama een “wonder” vinden. De bloeduitslagen waren nog niet helemaal goed, de nierfunctie is laag, helaas zal dit niet verbeteren, en de witte bloedlichaampjes waren ook nog aan de hoge kant.
De conditie is nog erg minimaal, en ze zal echt meer rust moeten nemen. Ook blijft mama last en pijn houden aan de “klapvoet” die ze op de Intensive Care heeft opgelopen. De oncoloog heeft gelijk de orthopedische instrumenten maker gebeld om een beugel aan te laten meten, we konden gelijk terrecht, en volgende week kan de beugel opgehaald worden.
Terug kijkend op het afgelopen jaar heeft mama hele grote stappen gezet. Natuurlijk is ze er nog lang niet. Maar zonder jullie steun, kaartjes emailtjes en reacties had mama het nooit volgehouden.
Ook ik had het zonder jullie steun niet gered, want het van me afschrijven en jullie reacties op mijn logs hebben me heel goed gedaan. Bedankt…!!!