Vanmorgen was ik vroeg bij mama. Ik schrok, ze was erg benauwd en zag er heel slecht uit.
Zonder te aarzelen heb ik de huisarts gebeld, de vervangende huisarts was er binnen 10 minuten.
Ook de huisarts schrok, en telde de pols, deze was boven de 140 p/m de tensie werd gemeten die was erg laag . De huisarts wilde mama laten opnemen in het ziekenhuis. Mama wilde dit niet, ze gaf moeizaam aan dat ze alleen erg moe was en wilde slapen, als ze geslapen zou hebben zou ze zich beter voelen. De huisarts had hier moeite mee, maar respecteerde mama s beslissing en besloot smiddags als eerste tijdens het visite rijden langs mama te gaan. Toen de huisarts weg was gaf mama aan dat ze niet wilde dat deze huisarts terug zou komen. (Deze huisarts was nl. de huisarts die vertelde dat mama een verstopte speekselklier had ipv een lymfoom, waarop hij vervolgens de verkeerde antibiotica had voorgeschreven, waardoor ze toen die vreselijke allergische reactie van kreeg.
Toen is ook de ellende begonnen…)
Gelijk heb ik de huisartsenpost gebeld en aangegeven dat mama liever wilde dat haar eigen huisarts kwam.
Mama werd steeds slechter, de ademhaling onregelmatiger en ze zag er heel slecht uit.
Ik kreeg een angstig gevoel, voor het eerst twijfelde ik of mama dit zou redden, Riet kwam, ik hoopte dat zij mama kon overtuigen om toch naar het ziekenhuis te gaan, ook haar lukte dat niet, mama wilde alleen maar slapen. Ik was bang dat als mama in diepe slaap zou vallen ze in een shock zou raken, zonder te aarzelen heb ik oom Eric en oom Guus gebeld die kwamen er gelijk aan. We waren met z””””n allen bang dat mama de strijd aan het opgeven was.
De huisarts kwam, deze kon mama overtuigen om naar het ziekenhuis te gaan. Ze gaf aan dat mama niet moest opgeven, en dat mama intussen al in een shock was geraakt. De pols was erg snel en de tensie veel te laag.
Toen de ambulance kwam kreeg mama gelijk zuurstof toegediend, en via het infuus het nodige vocht, ze werd snel naar het ziekenhuis gebracht.
Op de eerste hulp werden gelijk de vitale functies gecontroleerd, een hartfilmpje gemaakt, longfoto, en bloed afgenomen, ook kreeg mama weer een akelige naald in haar pols om het zuurstofgehalte in haar bloed te meten. Mama werd aan de monitor aangesloten, hierop was te zien dat haar pols te snel was en de tensie te laag.
Er werd gelijk vocht toegediend en later de nodige medicatie in het infuus gespoten (oa prednison, en antibiotica) hierdoor werden de vitale functies stabieler. Op de longfoto was een kleine infectie te zien.
De arts wilde mama eerst op de medicare hebben maar gelukkig ligt ze nu onder strenge toezicht van de verpleegkundigen op haar “eigen afdeling” B12
Het was een zware dag, voor het eerst voelde ik angst om mama kwijt te raken, ze is enorm moe van het vechten, haar lichaam begint aan de laatste reserves, waardoor ze het bijna begint op te geven.
Ik hoop zo dat ze nu door de medicatie weer kracht krijgt om te vechten, het ging zo goed de laatste dagen…..